‘Ik zit in mijn hoofd’ + Audio
Veel mensen vinden het waardevol om een visie op hun leven te hebben. Als je een visie wilt hebben moet je gebruik maken van betekenisgeving. Veel mensen beginnen met bewuste ontwikkeling omdat ze last hebben van betekenisgeving. Ze zeggen ‘Ik zit in mijn hoofd’. Dat kan het begin zijn van een nieuwe fase in je ontwikkeling. Hoe zit dat?
De babbelaar in ons hoofd
Deze mensen zijn er achter gekomen dat er iets in hun hoofd de hele dag babbelt en dat ze deze ‘babbelaar’ niet zomaar uit kunnen zetten. Deze babbelaar wordt bij zelfonderzoek ook wel aangeduid als de controleur, de dualistische denkgeest of het afgescheiden zelf.
Luisteren naar babbelen kan ontspannend zijn
Ooit begon je moeder, nog voordat je enige notie van woorden had, tegen je te praten. Moeders kunnen zo eindeloos lang tegen hun kind praten. Ik heb de ervaring dat het, ook toen ik al kon praten, heel ontspannend kan zijn om naar babbelen te luisteren. Ik kon er bij in slaap vallen. Tot zover is babbelen geen enkel probleem.
Last krijgen van de babbelaar
Maar velen van ons krijgen op een gegeven moment last van hun babbelaar. Met behulp van de babbelaar wordt te pas en onpas geprobeerd allerlei problemen op te lossen. Het begint stres te veroorzaken. Je krijgt het gevoel dat je gek wordt van je babbelaar.
Nutteloos gebabbel
Je ziet wellicht dat er vele gedachtes, meningen en overtuigingen door je babbelaar geproduceerd worden. Wellicht kun je constateren dat deze dag na dag, niet zo heel veel van elkaar verschillen. De babbelaar blijkt niet zo heel erg origineel en creatief te zijn.
Vervelende gevolgen van de babbelaar
Dat automatische gebabbel dat je niet stil kunt zetten, heeft echter wel gevolgen. Je bent afwezig, je maakt je zorgen, je denkt soms dat iets ineens heel belangrijk is en pardoes aangepakt moet worden. Een uur later kan alles weer anders zijn. De babbelaar blijkt niet erg consistent te zijn. Als je dat begint te beseffen, ben je misschien rijp om vragen te gaan stellen over het hoe en waarom van de babbelaar. Je hebt het niveau van ‘bewust onbekwaam zijn’ bereikt, waardoor je vatbaar wordt voor zelfonderzoek.
De gevangenis
In het domein van zelfonderzoek staat de babbelaar ook wel bekend als ‘de gevangenis’. Hoewel we leuke en vervelende ideeën en leuke en vervelende gevolgen van ideeën hebben, kunnen we op een gegeven moment constateren dat dit geen principieel verschil is. Hoewel het ene prettiger is dan het andere, kunnen we in beiden even gevangen zitten in onze gedachten. We kunnen zowel gevangen zitten in een lelijke gietijzeren gevangenis, als in een gouden kooi.
We zijn als koning Midas
Een bekende metafoor voor de babbelaar is daarom de situatie van Koning Midas. Hem werd de capaciteit geschonken om alles wat hij aanraakte in goud te veranderen. Deze capaciteit bleek echter dwingend. Alles wat hij aanraakte werd ook van goud, waardoor de koning om kwam van de honger.
De babbelaar is een agressief happertje
De metafoor van koning Midas voor de babbelaar wil aangeven, dat wanneer alles automatisch van een betekenis wordt voorzien, we het werkelijke leven niet kunnen waarnemen. We komen spiritueel gezien om van de honger. En zodra er iets niet klopt voor de babbelaar, zorgt hij er zo snel mogelijk voor dat er weer betekenis gegeven wordt waardoor het weer rustig is. Ondertussen zien we niet dat we op die manier onze eigen gevangenis aan het onderhouden zijn.
Ouder stoppen hun kind onbewust in de gevangenis
Kinderen beginnen op een gegeven moment te vragen naar de betekenis van de dingen. Het kind, in mijn geval mijn dochter, kwam in die tijd naar me toe en vroeg ‘Pappa wat is dit?’ En ik antwoordde ‘Dit is een sinaasappel’. Toen was ze even rustig. Een minuutje later was ze er dan weer en vroeg ‘Pappa waarom is dit een sinaasappel?’ Ik zei nog vol goede moed ‘Het is een sinaasappel omdat het een vrucht is’. Dan zegt ze dapper ‘Oh ik snap het’. Ze houdt heel veel van pappa. Maar even later komt ze toch terug en zegt ze ‘Maar waarom is een sinaasappel een vrucht?’ Ik weet niet of je het gevoeld kent, maar langzamerhand krijg je het gevoel dat je aan de verliezende hand bent.
Betekenisgeving kan spiritueel dodelijk zijn
Je kunt het ook anders zeggen: Zodra mijn dochter werkelijk gelooft, dat wat ik zeg echt de werkelijkheid is, is ze geestelijk gepacificeerd. Ik heb haar er onbewust ingeluisd. En ouders doen er alles aan om dat, in naam van een goede opvoeding, voor elkaar te krijgen. Vanuit conventionele perspectief is dat ‘een goede opvoeding’. Vanuit spiritueel oogpunt is het dodelijk, als dat tenminste het enige is wat aangereikt wordt.
In visie leven betekent dat je het bestaan dat je bent laat spreken
Toch kunnen woorden ook aangesloten worden op de diepere realiteit die jij zelf en de dingen vertegenwoordigen. Het is mogelijk om voorbij de babbelaar, voorbij het afgescheiden mentale zelf, betekenis te geven aan het bestaan. Er bestaat een ontwikkeling die we kunnen duiden als ‘spirituele intelligentie’. Daarbij verwijzen woorden naar deze onderliggende diepere realiteit. Woorden kunnen correleren met zowel fysieke, emotionele als geestelijke realiteiten. Daarmee zijn woorden geen zaken die alleen maar relatief zijn en net zo goed anders kunnen zijn. Anders gezegd, hoewel woorden nooit de werkelijkheid kunnen dekken, zijn sommige woorden betere verwijzers dan andere. Zo is de zoeker geen cynicus over hetgeen hij ziet, terwijl hij toch een zoeker blijft.
Zie voor zelfonderzoek op dit gebied >
Beste Mauk,
In de opvoeding van mijn kinderen worstel ik al een tijdje met “de sinaasappel”.
Het laatste wat ik wil is mijn kinderen geestelijk pacificeren. Tegelijkertijd wil ik ze een zo goed mogelijke start geven in dit leven, mijn ervaringen delen en ze behoeden voor mijn valkuilen.
Daarom heb ik mij als hoogste doel in mijn opvoeding gesteld dat mijn kinderen mij in mijn volledigheid, met goede en slechte kanten mogen leren kennen. Zodat ze een context meekrijgen bij wat ze leren. Als ze (later) hun gevoelens en gedachten, gevormd door hun opvoeding in de context van hun vader kunnen plaatsen, kunnen ze hopelijk makkelijker een opening vinden naar hun eigen spirituele ontwikkeling.
De sinaasappel is dus betekenisloos, maar het is wel handig om iets af te spreken zodat je geen banaan krijgt als een sinaasappel wilt, en in Engeland is het een Orange.
Beste Sander,
Dank je wel voor je reactie.
het is een hele kunst om je kinderen te leren wat de dingen zijn, waardoor je in het dagelijkse leven met hen kan opereren, terwijl je ze toch hun eigen ontdekkingstocht geeft. In deze pedagogische paradox, maakt het wel een verschil of jij hen benaderd vanuit je eigen realisatie, dat de wereld van betekenisgeving slechts een laag is waarop het bestaan zich uitdrukt. Ergo, dat zij een eigen wijsheid bij zich dragen op andere lagen die niet met betekenisgeving van buitenaf te benaderen zijn.
Hartenroet en succes
Mauk