Opgefokt
Ik tref mijzelf soms aan op een infantiel niveau van functioneren. Vandaag kwam ik bij mijn auto die dichtgevroren zat. Even later was ik één van de deuren aan het openrukken. Gelukkig kwam ik, voordat de rubbers scheurden, tot bedaren. En ik besefte net op tijd dat dit vanuit het oogpunt van bewuste ontwikkeling één van de oneindige hoeveelheid kansen was. Want: Hoe hoger je komt, hoe dieper je mag kijken.
Het komt in de beste kringen voor
Ik heb het voorrecht om mensen te mogen begeleiden en heus, dit soort ‘infantiele momentjes’ komen in de beste kringen voor. Maar gek genoeg lijkt het zich soms nog sterker voor te doen bij mensen die met zelfonderzoek en hun transformatie bezig zijn en die een visie voor hun leven hebben.
De moraal van dit verhaal?
Vooral mensen die voor transformatie gaan, triggeren dankzij die aspiratie de blokkades in hun lichaam en geest. En als deze getriggerd worden komen ze even tot leven. Ze willen even de ruimte krijgen. En omdat die blokkades zich meestal op veel jongere leeftijd gevormd hebben, ziet het er meestal onbeholpen uit. Dus logisch: Hoe hoger je komt, hoe dieper je in je schaduwmateriaal mag kijken. Dankzij de aspiratie om in het hogere te mogen leven, om met bewustzijn en visie in het leven te staan, wordt schaduwmaterieel geactiveerd.
Valkuil 1: afkeuring van je infantiele momentje
Er zit echter een grote valkuil in dit parkoers. Ik keur deze ‘tijdelijke infantiele momentjes’ van mijzelf soms af. Maar daarmee zet ik de oude blokkade juist weer vast en stopt mijn groei op dat moment even. Ik heb de oogst van alle inspanning verspeeld en moet mijn volgende kans afwachten. Dat wil zeggen dat ik uit mag kijken naar het volgende ‘infantiele momentje’.
Valkuil 2: denken dat er geen ‘hoger’ is
Na een ‘infantiele momentje’ is het verleidelijk om je bewuste ontwikkeling af te schieten. ‘Hoezo kom ik verder. Het lijkt alleen maar erger te worden.’ Maar daarmee verspeel je de groei en ontwikkeling die er gekomen is. Want hoe subtieler de niveaus op de hogere treden van het bewustzijn, hoe meer er gevoeld en ervaren kan worden.
Transformatie
De kunst is om uit te kijken naar je ‘infantiele momentjes’ en om deze met liefde en compassie te omarmen als ze zich voordoen. Bewuste ontwikkeling gaat niet alleen van beneden naar boven. Het kan alleen echt iets worden als het hogere, het bewustzijn meedoet. Bewuste ontwikkeling kan niet zonder dat ‘het lagere’ in ‘het hogere’ gehouden wordt. Sterker nog: Hoe hoger je komt, hoe dieper je mag kijken.
Update 28 februari 2022
Dit vind ik een pareltje onder alle posts.
Wat heftig om t hier te vragen Mauk.
Mijn positie in relaties is vaak aan een gebrek aan zelfvertrouwen gerelateerd komt als eerste op. Lekker vaag houden op een openbaar platform, zie ik mezelf zeggen. Verder is er zoveel meer dat ik in hett openbaar niet deel maar wel doe. De relaties in het sociale tijdperk helpen me wel om meer licht te werpen op die donkere kanten waar ik graag schaduw hou.
Eerlijk gezegd vind ik het niet overtuigend. Alsof alleen mensen die naar een hoger niveau willen “de blokkades triggeren”, Ik denk dat het een algemeen verschijnsel en een generale neiging is om vanuit emotie en niet vanuit de ratio te reageren, dus ook mensen die naar een hoger niveau willen doen dat. Ze willen hoger maar staan daarom nog niet hoger, wat uit zulke terugval naar infantiel niveau wel blijkt. Liefde en compassie, ook naar jezelf toe, is mooi, maar tegelijk vraag ik me af of je dan je eigen gedrag niet gaat vergoelijken? Mijns inziens is voor wie naar een hoger niveau wil het juist nodig om te streven naar zelfbeheersing.
Bert, Mauk zegt dat jezelf afkeuren een valkuil is, en jij zegt dat zelfbeheersing juist wel nodig is. Daarmee spreek je elkaar niet tegen, toch?
Mooi en herkenbaar, ik kan mezelf ook zo bar tegenvallen 🙁 ! Ik ben het met jullie beiden eens, eigenlijk. Ik herken veel in de valkuil van het veroordelen van een gevoel, en het gevaar het dan vast te zetten, te ontkennen. Maar ook in de zelfbeheersing die Bert noemt, want sommige gevoelens of wensen wil je echt niet volop uitleven 🙂 Misschien bedoel je dat ook Bert, maar zou het niet in het midden daarvan liggen, dat midden van liefdevolle acceptatie van wat er gebeurt, erkenning van de mens die je bent en de weg die je bent gegaan, maar tegelijkertijd het niet per sé slaafs volgen en uitvoeren? Het hele begrip hoger niveau vind ik lastig, het veronderstelt rangorde en/of mogelijke inschatten van stappen die gezet moeten, en zelfs ooit ‘klaar’ zijn met één of alle treden. ik denk dat het erg verschilt per mens wat er te leren is en wat mogelijk is binnen de beperkingen… ik hou het maar op onderweg zijn, en soms oplopen met het ene mens of inzicht, soms de ander..en soms alleen.
Ik las ergens: “wonder en kneus gaan hand in hand..als de kneus achterblijft komt het wonder niet vooruit”. In alle eenvoud verheldert dit zinnetje voor mij waar het, denk ik, over gaat. ‘Wonder’ staat voor het hoger ontwikkelde in mij, waar ik blij mee ben, en ‘kneus’ staat voor dat deel waar ik me voor schaam. Ze gaan samen op. Als ik het ene afwijs en eronder houd, kan ook het andere niet verder. Zonder aanvaarden dat ik dit óók ben (liefdevol omarmen!) kan er geen transformatie zijn.
Wow, wat een mooi stukje. Ik zie je al bezig met die deuren.
Ik had t zelf kunnen zijn; ik heb een keer mijn nieuwe gordijnrail verbogen in een boze bui, zo erg, dat het gordijn niet meer helemaal dicht kon.
Iedereen doet dat soort dingen, niet alleen degenen die verder willen. Maar pas als je verder wilt, valt het je van jezelf op en schrik je wakker.
Of is het omgekeerd…?
Wat betekent een deur, die je met alle geweld open wilt breken, ook al is hij bevroren?
Wat betekent een gordijn dat je niet meer kunt sluiten?
We doen niet zomaar willekeurige stomme dingen. We doen mythisch stomme dingen. Met een betekenis. Dat maakt het juist zo spannend.
Ik heb de verbogen gordijnrail een hele poos laten hangen, tot ik ‘m door had en het innerlijke gordijn niet meer hoefde te sluiten.
Les: dat je geboden rails weer mag rechtbuigen. En ook, dat t nooit meer helemaal wordt zoals het was.
Ik herken me helemaal in het verhaal van Mauk. In mijn ontwikkelingsproces in de afgelopen jaren heb ik het ‘hoger komen en dieper vallen’ zelf een aantal maal mogen meemaken. Ik schrijf bewust ‘mogen meemaken’, want ik zie het als een groot cadeau dat ik me in een situatie bevind waarin ik de mogelijkheid heb om me te kunnen ontwikkelen. Dat is het voorrecht van onze luxe, westerse maatschappij.
Ik zie het zo. Je staat in de Himalaya op een van die hoge bergtoppen, en in de verte zie je een top die nog hoger is. Een top van een onwaarschijnlijke schoonheid en perfektie. Er ontstaat het verlangen om daar naar toe te gaan, sterker nog, om daar direct te zijn. Maar er is geen rechte weg, je ziet alleen een diep dal tussen jou en die andere hoge top. Het enige wat je kunt doen is naar beneden klauteren. En dan vind je jezelf een tijdje later terug onderin dat dal. Shit, ik wilde toch op die top zijn. En onderin dat dal kom je ook jezelf tegen. Want je moet allerlei obstakels overwinnen, terleurstelling, uitglijders, valpartijen. Schoonheid en perfektie? Vergeet het maar! Zelfbeheersing? Welnee! Je raakt gefrustreerd, kwaad, boos, verdrietig, agressief (rukken aan deuren), misschien depressief. Je bent ervan overtuigd dat je alles kwijt raakt wat je dacht te hebben. En dan is er ineens een zonnestraal en zie je die top weer, en herinner je weer het verlangen om daar naar toe te gaan. Voorzichtig begin je te klimmen, en hoewel je af en toe een paar keer uitglijdt, beraak je na verloop van tijd die andere, nog hogere top…….
Zo is mijn ontwikkeling gegaan. Van top via diep vallen en diep kijken naar de volgende top. Was deze weg altijd nodig? Ja! Was het leuk? Nee! Ben ik blij dat ik het gedaan heb? Ja!
(De weg van) persoonlijke ontwikkeling is niet per definitie leuk. Eenmaal op de top aangekomen ben je voldaan, trots en besef je dat de weg door het dal de moeite waard is geweest, en dat je geen andere keus hebt om steeds opnieuw die weg te gaan.
Het streven naar zelfbeheersing is geen middel om op een hoger niveau te komen. En het is ook geen doel van persoonlijke ontwikkeling. Het is meer een bijprodukt daarvan. Wie streeft naar zelfbeheersing kan misschien beter een vechtsport gaan beoefenen.
Onder in dat dal verlies je af en toe je zelfbeheersing. Afkeuring daarvan (de valkuil waar Mauk het over heeft) is begrijpelijk, maar ook jammer. Het is een van de vele onderdelen van je ontwikkelingsproces, en door dat af te keuren, doe je dat proces en daarmee jezelf, tekort. Want hoe kan een ontwikkelingsproces verlopen als een onderdeel daarvan niet mag, fout is? Liefde en compassie, voor alles wat zich aandient, dat is de kracht van ontwikkeling!
Wat een kado deze rust, ik ben niet de enigste die zo geconfronteerd wordt met zijn falen en zich op een scheidslijn voelt, wat wil ik met dit falen, moet ik dat hele concept overnieuw uitrafelen, tenslotte voelt het niet altijd slecht, het is alleen niet zo gegaan als ik wilde, een idee is naar z’n knoppen, toch deed ik m’n best.
Zo had ik leiding over mensen waar ik zo’n weerstand tegen voelde, maar ik dacht het toch in goede banen te kunnen leiden, nou leiden met grote ij was het gevolg, bij mij en zeker bij die ander, alsof ik iemand zag verdrinken en ik hem wilde helpen/steunen, maar toch keek ik de andere kant uit.
IK voelde me schizo, nu ik al deze mails lees, komt het kerstgevoel meer terug ook naar mezelf en ja beter wel geprobeerd en gefaald, dan het niet te doen, goed struikelen is ook moeilijk, in judo leerde ik daarin te oefenen, in de praktijk dus.
Bedankt Leo
Onwijs leuk om te lezen allemaal! Zo herkenbaar voor mij. Op naar ‘t nieuwe dal waarin ik goed mag leren struikelen… Heerlijk! 🙂
Wauw, wat een heerlijke ruimte voel ik – als beginnende Centaur- nu ik dit lees. Ook ik heb nog regelmatig een “driftbui” en ga daar nu wat veelzijdiger naar kijken.
Vandaag nog mogen ervaren na het 4 daagse blok van de centaur – waar ik best euforisch uitkwam – dat ik ook een diepe pijn voelde toen ik even zag hoeveel ik aan schaduw heb waar ik nog aan mag werken. Tja, hoger en lager hand in hand…
heerlijk dit nu te lezen. Bevond ik me gistermiddag nog in een euforische verliefdheid, waar mijn fantasieen hoogtij vierden, ‘liefdes’hormonen door mijn lijf gierden en hemels geluk voor mij en mijn lief (in spé) tot een climax kwam, donderde ik gisterenavond in een diep dal van wanhoop angst verdriet en woede. (euh Rachel hij heeft een relatie. Come to your senses!! na enige tijd vond ik mezelf, een beetje bewust van mijn zelfmedelijden, terug in een foetushouding op mijn slaapkamervloer. (Pff, zo zeg, daar zijn we dan.) Nu, enigzinds ontnuchterd en ontdaan, voelde ik vanochtend dat ik vanuit waardigheid en zelfrespect mijn hart (weer) mag openen. Liefdesenergie en levens energie mag stromen en transformeren. doodeng en kwetbaar, ook mooi en betekenisvol.
Dus dank je jij lieve leuke man! dat je me ‘open scheurt’ en mijn ‘nekje knakt.’
Ik groei in toppen en dalen. Hoog en diep. Van de toppen kom ik af door om me heen te kijken, evenzo als van de dalen. Ik ervaar zoveel geneuzel vaak om me heen.
Kijk in jezelf, heb aandacht voor binnen en buiten tegelijkertijd, aandacht.. aandacht…aandacht….zeg ik elke dag tegen mezelf…
Hartelijke groet aan iedereen hiervoor en vreugde gewenst