Spiritueel concept
Ik laat me wel eens verleiden tot ‘loslaten’? Maar loslaten kan ik niet doen. Als ik het wel doe raak alleen maar dingen kwijt. Ik duw alleen dingen van me af waar ik geen zin meer in heb. Ik denk dat ik het probleem kan oplossen door de kwestie te schrappen. Echt loslaten vergt iets anders van me. Net zoals ‘overgave’ geen vakantie van mijn spirituele oefening is, maar een aktieve houding vergt. Toch zijn ‘loslaten’ en ‘overgave’ verleidelijke spirituele concepten.
De via negativa
Er zijn wel soms van die momenten dat ik besef ‘Dit is het niet meer’. Het is een soort bewijs uit het ongerijmde. Zo van ‘dit klopt niet meer’ naar mijn hoogste maatstaven. Het is de ‘via negativa’; Ik kom steeds meer tot wat het wel is in samenhang met wat het niet meer is. Mijn liefde en waarheid zijn dan dieper geworden. Ik ben bereid meer tot de essentie van mijn leven door te dringen. Ik heb daar voor moed en kracht nodig. Het is een soort spiritueel gewichtheffen en training van je wil om me elke keer weer te wenden tot de essentie, het wezenlijke, het hogere. Wat in jouw leven mag afvallen via de via negativa? Waarvan kun je zeggen ‘ …….dit is het niet meer ?’. In deze context krijgen woorden als ‘ethiek’ en ‘kiezen’ een hele nieuwe betekenis voor ons leven.
‘Dit is het niet meer’ lag al te wachten
In weerwil van de uitdrukking ‘dit is het niet meer’, kun je wel vaststellen dat er in jou op zo’n moment iets gegroeid is op basis waarvan je zegt. Ook al weet je niet wat dat is. Je hebt een onbewuste keuze gemaakt voor iets. Later mag deze dan verschijnen aan je bewustzijn. Persoonlijke en spirituele ontwikkeling bevordert in hoge mate dat dit mag gaan gebeuren. Doe je mee?
Mooi getimed met dit stukje Mauk. Ik ervaar het loslaten als een proces waarbij meer en meer “ellende” naar boven komt en ik kan voelen dat het op een gegeven moment los kan zijn. Het is geen makkelijke weg en inderdaad hard werken. Ik zie het alsof ik hetgeen ik los wil laten in mijn hand houd en er naar kijk terwijl het naar mij kijkt. En de ene keer durf ik het aan te kijken waar ik het andere moment wil gaan gooien of knijpen. Dank voor deze contemplatie.
Hartegroet, Patrick
Lieve Mauk, wat een mooi stukje. Je laatste vraag laat me nog even niet los.
Loslaten ervaar ik op dit moment als het langzaam af glijden van mijn huid, m’n buitenkant. Door meer en meer naar binnen te gaan laat als vanzelf dat wat ik altijd hoog wilde houden los en glijdt weg. Als de pijn en het zwarte gat binnenin me te groot worden grijp ik het soms even terug, verschuil ik me weer erachter, wetende dat het niet meer is wat ik wil.
Liefs, Karen
Lieve Karen,
Dank je wel voor je reactie. Erg herkenbaar.
Ik heb in de loop van de tijd leren vertrouwen op datgene wat zich aandient als ik ophoud met grijpen. En, elke keer als ik verder kom, mag ik daarin weer dieper kijken.
Hartegroet
Mauk
Mooi stukje, mooie titel ook. Ik weet niet of je jezelf bewust bent dan deze literaire vondst. Pindakaas is nogal plakkerig spul.
lieve groet, Harry
Hoi Mauk, Ik zie overgave anders. Het vergt voor mij juist geen actie. Ik geef het verzet op, net als vroeger bij cowboytje en indiaantje spelen. Overgave is voor mij het opgeven van het verzet, het opgeven van het luisteren naar en gehoorzamen aan nee-stemmetjes in mij. Dat betekent voor mij het opgeven van een bepaald soort trots. En dat vind ik pijnlijk, want ik heb vroeger juist geleerd dat het goed is door te zetten en niet op te geven. Het paradoxale is nu juist dat ik daardoor meer dingen kan doen met minder energie. Het is voor mij dus de kunst om me open te stellen voor de pijn die dit met zich brengt.
Loslaten zie ik eigenlijk net zo. Zo heb ik twee maanden geleden mijn drummstel en mijn ligfiets verkocht. Beide gebruikte ik niet, en dat deed ik al jaren niet meer. Op een of andere manier maakten zij onderdeel uit van mijn identiteit en wilde ik ze niet wegdoen. Het was even pijnlijk: nooit meer thuis drummen, en nooit meer even op mijn ligfiets kunnen stappen. Ik kreeg er ruimte in mijn hoofd voor terug. Niet meer het stemmetje dat zegt: zou je niet eens gaan drummen/ligfietsen? Je hebt die dingen niet voor niets! Ik heb in die twee maanden nog geen spijt gehad van mijn verkoop, iets in mij wist het al lang.
groet, Elmer
Beste Mauk dit lezend, vraag ik me opnieuw af, wat is loslaten.
Vaak is het doormij persoonlijk als onverschilligheid met een spiritueel sausje herkend;
met veel pijn en verwarring.
Momenteel lees ik een boek over de werking van hersens, een eye opener, het laat mij het verschil tussen kennis/mind en bewustzijn zien en mijn verstrikking hierin, maar vooral de schoonheid en kundigheid van mijn hersens, maar dit terzijde.
Het vreemde vind ik , dat ik nu de vrijheid van keuzes voel, maar dit toch moeilijk vind.
Een voorbeeld, ik stotter en de confrontatie, dat ik in mijn uppie geen stotteraar kan zijn, omdat dat het referenties zijn met anderen,houdt mij bezig, dit geeft veel o.a fascinatie en ook frustratie, houdoe zelfbeeld.
Maar ook de logica van de mind om het oneindige van het bewustzijn niet toe te laten roept respect en liefde naar de werking van mijn mind, ergens dubbel en ook weer niet.
Jouw mail lezend zie ik een loslaten die moeite kost, maar ja ik ben een fan van pindakaas.
Bedankt voor de vraag groet Leo
Ik las de volgende uitspraak van Erik van Zuydam….
Mij raakt dat wel.
Loslaten is niet iets wat je kunt ‘doen’.
Het is geen vaardigheid die je kunt beoefenen.
Zou je anders niet al lang alles hebben losgelaten
wat je zou willen loslaten?
Maar loslaten kan gebeuren zodra je inziet
dat je nooit ergens aan vast hebt gezeten.
Liefs,
Alex
Nog een mooie…..deze keer van Nin Sheng
Als je hoopt dat je door je ergens aan over te geven
iets zult bereiken, dan is dit geen overgave,
Maar controlezucht.
Anders gezegd, als loslaten een doel heeft, dan is het geen loslaten, maar controle.
Dus waar hebben we het over ?
Loslaten om iets te bereiken… ?
Of onvoorwaardelijk loslaten….?
Liefs,
Alex
Eind 2012 kwam er, ongewild, een einde aan mijn werk.
Tijdens het afscheid heb ik collega’s en directie een klein stukje meegenomen in mijn proces van loslaten.
Paul
Mooi stukje Mauk,
Ik herken het. Momenteel ben ik het eten van suiker aan het loslaten en dat voelt als spiritueel gewichtheffen. Het zenuwachtige stuk in mij komt sterker bovendrijven. Ik weet niet waar het vandaan komt. Puur praktisch gezien gaat het goed met me, dus ik begrijp het niet. Nu ik meer en meer kan zitten in niet hoeven te begrijpen wordt het wel hanteer baar voor me. Niet fijn en toch oke. Dat is winst en ja ik wens dat mijn bewustheid geleidelijk meer gaat toelaten en laat binnenkomen over wat voor mij wezenlijk is. Door die wens toch nog wat controle……. ?? Liefs Marie-louise