De reorganisatie van openbaar en privé
Het is niet genoeg om te constateren dat jongens niet lekker gedijen bij een overdaad aan vrouwelijke waarden. Vooral niet omdat deze constatering slechts de uitdrukking is van een onderliggend thema. De inzet van het feminisme was onder andere, de reorganisatie van de verhouding openbaar-privé. Vrouwen zouden meer moeten kunnen werken. Mannen zouden bereid moesten zijn thuis de handen uit de mouwen te steken. Vrouwen namen het voortouw door de daad bij het woord te voegen.
Mannen als misplaatste helden
Al in de jaren ’80 begonnen mannen te beseffen dat zij over het paard getilde helden waren. Ze waren geconditioneerd als redders van gezin, productiviteit, politiek, vaderland en zelfs de wereld. En een kleine voorhoede mannen begon afstand te nemen van deze twijfelachtige privileges. Daarmee leek het of deze mannen zich vrouwelijke waarden eigen maakten. Maar is dat de essentie van de zaak?
Mannenemancipatie wordt nu pas mainstream
Jongens zijn van oudsher geconditioneerd voor de machtigste posities. Dat is heel vervelend voor vrouwen, maar ook niet altijd een pretje voor jongens. Het punt is echter dat, waar vrouwen zich al een tijdje aan het vrij maken zijn van hun cultuurbepaalde conditionering, mannen erg traag op gang lijken te komen. Het is pas sinds kort dat mannelijke politici stoppen om ‘meer thuis te kunnen zijn’. Tenminste zo heet dat dan.
Maar waar heen dan?
De overgang van een onbewust mannenrol naar bewust afstand doen daar van, is één. Maar wat dan verder? Een steeds grotere groep jongens en mannen ziet dat hun conditionering niet meer voldoet en dat ze niet meer zo interessant zijn. Jongens konden zich vroeger nog potentiële aanvoerders, legerleiders, directeuren, echtgenoten voelen. Maar dit is tegenwoordig voor veel meisjes een zwaktebod. En dat kunnen meisjes zich ook permitteren want jongens zijn voor al die dingen niet meer per se nodig.
Werk aan de winkel heren
Mannen ‘mogen’ nu helemaal zelf weten hoe ze verder gaan. Maar de helderheid en macht die veel vrouwen over hun eigen dagelijkse leven hebben, is voor veel mannen onbekend terrein. Niet omdat ze ergens door tegengehouden worden, maar omdat het besef er vaak niet is. En dit kan geen vrouw voor hen oplossen. Wij mannen zitten klem met oprechte dank aan de vrouwenemancipatie. Dus heren: Werk aan de winkel! Op naar de integratie van ‘vrouwelijke’ en ‘mannelijke’ waarden in het mannenleven.
Ik ben trouwens wel benieuwd wie van de mannen zich hierin herkend. Of misschien zie je het bij je zoon?
Beste Mauk, ik zal nog even ingaan op je recente posts waarbij ik de wens uitspreek goed geïnterpreteerd te worden.
Voor mij zelf is de drive van mijn leven het zoeken naar waarheid als zijnde een aspect van het goede. Religie, filosofie, cultuur, mannelijke en vrouwelijke waarden zijn hier aspecten van, maar in geen geval synoniemen.
Ik beschouw mijzelf als geëmancipeerd in elk opzicht. Dit heeft geen feministe me moeten leren maar is een gevolg van normale ontwikkeling. Nochtans ben ik herhaaldelijk gediscrimineerd door feministes.
Dit heeft geen homofiel me moeten leren, nochtans ben ik gediscrimineerd door homofielen omdat ik er zelf geen ben.
Dit heeft geen wetenschapper me moeten leren, nochtans ben ik gediscrimineerd door wetenschappers omdat ik er zelf geen ben.
Dit heeft geen religieuze fanaat me moeten leren, nochtans ben ik gediscrimineerd door religieuze fanaten omdat ik er geen ben.
Wat probeer ik hiermee te zeggen?
Dat een ieder een beperkte identificatie heeft en dat het veelal draait om zelfprofilering en macht, ten koste van iemand anders.
Als we kijken naar patriarchaal versus matriarchaal zien we hetzelfde. Onze oude, voornamelijk patriarchale samenleving ontwikkelt zich meer en meer naar een matriarchale samenleving. Dit is m.i. desastreus. De ene kwaal verruilen voor de andere kwaal. Beide zijn beperkte identificaties. Dat wat goed is, dat wat waar is, staat boven deze identificaties.
Onze samenleving doet er beter aan zich te ontwikkelen aan de hand van de hogere rede dan aan de hand van sociale experimenten die zich kenmerken door beperkte identificatie.
Hiermee is mijn cruciale punt geplaatst; zal onze maatschappij zich verder ontwikkelen aan de hand van de hogere rede, het post-moderne tijdperk verruilen voor het integrale tijdperk, een herwaardering van de menselijke waarden, òf zal onze maatschappij een extreem post-moderne rariteitenkabinet worden waar logica geen rol speelt en zinloosheid troef is en de maatschappij God is.
Nergens speelt deze keuze zo`n duidelijke rol als bij de rechterlijke macht.
Vanouds twee zienswijzes; het recht als sociaal verschijnsel òf het recht als de vraag `wat moet ik, wat moeten we doen`?
Het lijkt mij duidelijk dat bij de eerste benadering de moraal een heel ander gezicht krijgt als bij de tweede benadering.
We zien dat heden ten dage de sociaal-psychologische en de sociologische experimentjes de voorpagina`s sieren. Twee wetenschappen die zelden iets hebben gevonden wat de tand des tijds heeft weten te doorstaan. Waarlijk een teken des tijds.
Echter men mag van sociale instituten nooit verwachten dat zij zelfstandig moreel kunnen functioneren, dit dient door het hogere intellect te gebeuren en heeft hoegenaamd niets van doen met mannelijke of vrouwelijke waarden maar met universele menselijke waarden.
Het mannelijke en het vrouwelijke wordt één op zijn ontwikkelingsreis door de chakra`s, de dualiteit blijkt een illusie, de waarheid blijft.
Beste Henri,
Dank je wel voor je reactie.
Ik ben het grotendeels met je eens.
Behalve ten aanzien van je conclusie. Ik denk juist dat het gevaarlijk is om de polariteit tussen (laten we maar zeggen) ‘het vrouwelijke’ en het ‘mannelijke’, op te laten lossen voorbij de dualiteit. Ik denk niet dat elke dualiteit een illusie is. Alles reduceren tot het eenheidsbewustzijn is volgens mij onjuist en ook niet mogelijk.
Zowel ‘het manlijke’ als ‘het vrouwelijke’ huist in mannen en vrouwen, en ieder mag daar zijn unieke positie in vinden. (Ook al lijkt de synthese tussen beiden in de verschillende seksen anders uitgedrukt te willen worden.)
Maar wat belangrijker is, is dat die polariteit ook in het openbare leven aan het verdwijnen is. Dat wil zeggen dat we een bepaalde gezonde erotische dynamiek tussen allerlei polariteiten moeilijk kunnen vinden in het publieke leven. Waar de polariteit tussen bijvoorbeeld het mannelijke en het vrouwelijke verdwijnt, kan de erotiek alleen nog maar in de seksualiteit gevonden worden. En dat is een gevaarlijk verschijnsel. We hebben erotiek gereduceerd tot seks en verbannen naar de seksualiteit. Kennelijk is er grote behoefte aan het ervaren en leven van de spanning die voortkomt uit polariteiten. Polariteit levert uiteraard dynamiek en creativiteit op. Geweldig. Maar waar die erotische dynamiek in het openbare cultuur vervlakt, gaan mensen de manier waarop hun geslachtsbepaaldheid zich uitdrukt in hun geslachtsidentiteit, hoofdzakelijk in seks zoeken. En dat levert veel ellende op en is ook zonde. Er zijn in ieder geval twee denkers die ik ken op dit terrein actief. 1. Marc Gafni zie ‘The Erotic and The Holy’ en 2. Ad Verbrugge in zijn nieuwe boek ‘In staat van verwarring'(zie p. 57 – 59.)
Eenheidservaring is bepalend en richtinggevend voor de moraal, dit is geen reductie maar deductie. Moraal baseren op vrouwelijke dan wel mannelijke waarden t.b.v. het collectief is niet juist. Persoonlijke invulling is natuurlijk persoonlijk.
Dat de polariteit in het openbare leven minder is geworden ben ik met je eens. Het zijn misschien de gevolgen van ons post-modernistische tijdperk waar juist veel waarden verloren zijn geraakt en mensen zo veel moeilijker hun plaats en positie kunnen bepalen. De verhardende maatschappij en regressieve politiek creeëren daarnaast veel angst en dan moet een ieder ook nog aan een ideaal-beeld voldoen volgens de media.
Beste Henri;
Bedankt voor je delen.
Persoonlijk zie ik veel woorden en denk aan Einstein.Hij verliet de oude woorden en accepteerde de feiten en er ontstond ruimte, in zijn geval letterlijk.
Ook verbaas ik mij dat Verlichting tot een algemeen ‘goed’ lijkt te zijn, alsof de mystici de nieuwe helden zijn.
Ik las eens dat het 7 jaar duurt na een verlichtings-ervaring om er mee te kunnen werken. Ik denk dat dit juist is. De nieuwe fysieke trilling moet zich settelen een soort rond vliegende kracht die zijn basis moet innemen, anders worden het ijle woorden.
Hiermee wil ik jouw woorden niet afbreken, maar ruimte scheppen voor verbazing.
Ik heb mijn zoon, eigenlijk wij, zijn moeder ook, alle ruimte gegeven, met poppen, keukentje, auto’s (geen echte) en hij gebruikte de kinderwagen als racewagen, de poppen als passagiers. En aangezien we toen een groot huis hadden, was de herrie en energie navenant. Hij was een prototype jongen, natuurlijk zegt dit niks, maar ik heb mezelf ruimte gegeven voor verbazing en kon het resultaat accepteren, geen woorden meer.
Ik vraag me af of we met deze verhalen die ik hier boven lees ons zelf niet te kort doen. Ik voel geen verbazing meer, net zoals de dood van Mandela mij laat verbazen dat een man die beweging kon scheppen, verbazend en vol liefde.
Veel stellingen scheppen afstand tussen de liefde die ik voor vrouwen voel, en voor de duidelijkheid ik doe dat ook regelmatig.
Harte groet
Leo
Beste Mauk en anderen,
Ondanks de beperktheid van dit medium wil ik iets bijvoegen. Niet zozeer aan de lopende discussies (erg boeiend maar wel sterk mentaal) maar een reactie op je laatste vraag in je artikel. Of ik er wat in herken. Wat ik herken is de focus waarmee ik vrouwen om mij heen bezig zie.(of zij dat vanuit een bewustzijn doen of vanuit een natuurlijk kloppende loop der dingen laat ik even in het midden) Of het nu gaat om iets “aards” als bijv. Het huishouden of dat het gaat om de invulling van beroep en ontwikkeling. Op veel vlakken is het te zien. Natuurlijk ben ik mij ervan bewust dat je niet kan algemeniseren maar een trend lijkt zichtbaar. . Voor mezelf sprekende herken ik ook het niet goed helder hebben wat dan precies mijn eigen identiteit/bijdrage is in deze tijd en ervaar ik een zekere traagheid in mijn vooruitgang. … Dit even als beschrijving van de huidige toestand. …ook wil ik reageren op het vraagstuk over dualiteit en eenheidsdenken/ervaren. Werkend als psychosomatisch fysiotherapeut merk ik dat wanneer ik in mijn lijf mn seksuele energie voel en deze laat stromen naar mijn handen mijn cliënten meer effect van een behandeling ervaren. Het gebeurt vaker bij vrouwelijke cliënten maar ook bij mannelijke cliënten werkt het. Ik vind dat een boeiende ervaring en wat ik eruit leer is dat de dualiteit energie in beweging zet cq het leven dynamiseert/creativeert. Heerlijk dat er dualiteit is. Net zo heerlijk als dat er eenheids-ervaren is. Dualiteit als aanzetter..eenheidservaren als bewustwording en doorgroeien…beide elkaar voedend….. Verder voel ik inderdaad de vreemde paradox van zien bij vrouwen om mij heen dat zij iets beheersen wat ik nog niet heb en tegelijkertijd ervaren dat ik het niet bij vrouwen te leren heb…..Ik laat het even hierbij… dank jullie wel.