Mijn vader speelt voor vogel. En jij?

Hoe open ben ik?

Toen ik mijn boek schreef, vroeg ik mijzelf regelmatig af: Ben ik zelf al een mens, die open kan staan voor hetgeen wij als mensen met elkaar en de aarde uithalen? Was ik al in hart en ziel geraakt door de tweede schok van de mensheid. De schok die het gevolg is van een besef: ‘Als we zo door gaan, gaan we het niet redden.’? 

De aarde is boos

Dagelijks komen ‘bewijzen’ van de toestand van de wereld via de media op ons af. Soms sta ik open en op een ander moment sluit ik me liever af. Ik ben wel blij met het vermogen om diept geraakt te worden door wat er gaande is, maar soms is het me te lastig om echt toe te laten.

Mijn vader .. en hij ploegde voort

Toen het boek klaar was, stuurde ik een PDF-versie naar mijn vader. Het boek gaat over de vraag welk bewustzijn wij nodig hebben om onze huidige duurzaamheids-crisis en de tweede schok van de mensheid het hoofd te bieden. Nu is mijn vader 87 en een rechtgeaarde redelijke man, intellectueel uit de wederopbouw fase van Nederland. Dus ik was benieuwd hoe het boek binnen zou komen.

Niveau’s van geraakt zijn

Ik dacht dat het boek hier en daar lastig voor hem te begrijpen zou zijn, omdat hij beperkte ervaring heeft met bewuste ontwikkeling en zelfonderzoek. Maar nee, hij had het boek begrepen. Hij vond het begrip ‘Tweede schok van de mensheid’ interessant en waardevol. En hij refereerde ook aan het boek ‘Future Shock’ van Alvin Toffler. Maar ik was benieuwd of hij niet alleen mentaal, maar ook op het niveau van zijn hart en ziel geraakt was door de toestand van de wereld en of hij ook existentieel aangeraakt was door dat wat ik de tweede schok noem. En ik vroeg wat dit begrip voor hemzelf betekende.

Is onderwijs bewustwording?

En toen kwam hij meer tot leven en begon een pleidooi voor onderwijs en voorlichting. Al die technologische oplossingen, hoe belangrijk ook, zouden ons op zich niet echt verder helpen, zo betoogde hij. Hier was hij op zijn terrein van landbouw-sociologie en voorlichtingskunde. Nu ben ik het helemaal met hem eens. Echter informatievoorziening garandeert nog geen werkelijke bezieling en staat ook niet gelijk aan hoog bewustzijn. Dat is allemaal nog cognitief te doen en staat op zich los van het vermogen om werkelijk geraakt te worden.

Ploeteren door het bos

Naadloos liep zijn verhaal toen over naar wat hij zelf deed. Mijn vader loopt zeer moeilijk. Hij beweegt zich met twee Nordic waling-sticks door zijn huis in Thailand. Maar hij laat zich wel regelmatig naar een stuk grond rijden dat hij gekocht heeft. Daarop probeert hij de diversiteit aan bomen en planten terug te brengen. Dan ploegt hij zich met zijn stokken door het bos. Dan loopt er iemand achter hem met een jonge boom of plant. Hij graaft een kuil en plant een zorgvuldig geselecteerd exemplaar.

Pitten poepen doe je zo!

De Thais vinden hem maar een rare vogel. Zij vinden dat het bos zich, na de vele houtkap en mahonie-roof door de Engelsen, vanzelf wel weer zal herstellen. Toen ik eens met hem in zijn bos stond, richtte hij zich moeizaam op en zei: ‘Ik ben hier de vogel. Vroeger verspreidden de vogels de pitten van de vruchten die ze aten van de verschillende gewassen door ze uit te poepen. Dat zorgde voor de diversiteit. Maar die gewassen zijn er vaak niet meer. Dus daarom zorg ik nu voor de verspreiding en de diversiteit.’

De geraakte mens

Ik besefte dat hij in hart en ziel geraakt was. Niemand die echt belangstelling heeft voor wat hij aan het doen is. Ja hij heeft contacten met de universiteit gelegd om onderzoek te doen op zijn land. Maar hij geeft met zijn laatste krachten wat hij heeft. Ik besefte dat hij een geraakt en verzacht mens is geworden, die de aarde meer wil terug geven dan er van te nemen. De tweede schok van de mensheid heeft hem geopend en hij kan niet anders meer. De manier waarop hij verantwoordelijkheid neemt is voor hem vanzelfsprekend en onontkoombaar geworden. En dit zijn belangrijke elementen van het bewustzijn dat we nodig hebben.

Waar ben ik aangekomen en waar ben jij aangekomen?

Er ging door mijn hoofd: ‘Als je met pensioen bent, is het natuurlijk makkelijker’. Shit dacht ik toen, nu zit ik me voor mijzelf te verexcuseren. Mijzelf laten raken door de tweede schok die over de aarde gaat is meer dan een cognitieve bezigheid. En de wereld kan niet wachten op mijn pensioen! Kunnen wij met ons menselijk bewustzijn de natuurlijke homeostase-mechanismen die de aarde kent bevorderen en herstellen? En is dat niet wat we te doen hebben. Waar sta jij als lezer van dit relaas?

Zie voor dit verhaal ook  Video 1. >>