Heimwee?
De weemoed en heimwee naar de perfecte vredige situatie. Ken je die? De Boeddhistische leraar Han de Wit schudde mij ooit wakker uit dit zoete sentiment. Het is geen verlangen naar iets concreets, zo stelt hij. Het is ook geen verlangen naar een verleden. Het is een verlangen naar een manier van zijn.
Spontane verantwoordelijkheid
Hij verwijst naar het pure bewustzijn dat we kunnen leren kennen in diepe meditatie. Het kan ons op een onbewaakt ogenblik overvallen als een ervaring van harmonie en vrede. Een open staat van zijn, zonder voorkeuren en voorbij het ego. Maar als we deze ervaring interpreteren als een mogelijkheid om problemen te laten verdwijnen, ontnemen we de wereld onze betrokkenheid. Deze open staat van zijn brengt juist met zich mee dat we de pijn van de wereld binnen kunnen laten komen. In mijn ervaring kan er dan ineens een spontane verantwoordelijkheid in mij opwellen. Ik ga vanuit liefde en compassie naar antwoorden zoeken, in plaats van te reageren vanuit angst en woede. Dan is er ineens een glimlach naar mijn kinderlijke verlangen naar de perfecte harmonieuse situatie. Dit verlangen zie ik dan als de initiërende vonk van mijn volwassen betrokkenheid bij de wereld.
* Han de Wit ‘Het open veld van de ervaring’ p.21.
Iedere keer als ik dit lees doet het me aan iets denken.
Ik heb meerder meditatie technieken geleerd, T.M. was de eerste, het is met een mantra, deze herhaal je meerdere keren, er zijn meditaties geweest dat ik niks anders deed dan deze mantra herhalen.
Momenteel kies ik er voor om de zenmeditatie te volgen.
Er zijn grote verschillen tussen deze twee, de T.M. bracht mij vaak in een staat van euforie (niet altijd), maar vaak in een staat van loskomen, een soort van trance.
De zen brengt mij veel meer , naar een wakker worden, bijna anti trance, die spontane verantwoordelijkheid is daar herkenbaar.
Bij T.M. is meer een soort rust herkenbaar, waarin vaak die grote wens tot blijvende harmonie herkenbaar is.
Beide hebbben iets voor mij.
Groet Leo