Onvrede
Ik ben ontevreden en wil ‘shoppen’! ‘Shoppen’ als een zelfstandige activiteit, ongeacht of ik iets nodig heb. Zelf mijn dochter die niet echt veel te besteden heeft doet er aan. Het is onderdeel van onze postmoderne conditie. Schuilt hier enige waarde in, of moet het terugverwezen worden naar de ouderwetse categorie ‘begeerten’?
Vervult ‘shoppen’ een behoefte?
Uiteraard, anders zou het niet gedaan worden. Maar is het ook een behoefte? Dat hangt van je definitie af. Als je behoeftes definieert als – zaken die je nodig hebt om te leven-, dan is shoppen an sich geen behoefte.
Een begeerte dan?
Het woord ‘begeerte’ verwijst naar dingen die je wilt, maar die je niet echt nodig hebt. Shoppen is zo beschouwd het najagen van een begeerte. Je krijg er vaak een goed gevoel van. Voor zolang het duurt. Zo schijnt de houdbaarheid van ‘het goede gevoel’ van het kopen van een Maserati 72 dagen te zijn. Daarna is het weer gewoon ‘mijn auto’.
Wat kan moet kunnen
In de postmoderne maatschappij bestaat voor het eerst op grote schaal de ‘mindset’ ‘Wat kan moet kunnen’. Gevoelens van onvrede kunnen snel opgelost worden door jezelf een consumptie toe te dienen. Maar is het intelligent om er zo mee om te gaan?
Niet aanvaarde ontevredenheid
Onze voorouders hadden gevoelens van onvrede meestal gewoon te aanvaarden. Daar kunnen we iets van leren: ‘Je begeerte leven’ houdt vaak in, dat je wegloopt van gevoelens van onvrede. Sta daarom nu eens 1 minuut stil bij de hoeveelheid consumptie in je eigen leven die voortkomt uit ‘niet aanvaarde onvrede’.
Aanvaarde ‘onvrede’
Wat als we onze onvrede compleet aanvaarden? Niet omdat je niet anders kan dan je neerleggen bij de bestaande orde maar als bewuste keuze. Stel je nu 1 minuut voor, dat je al je gevoelens van onvrede, compleet aanvaard hebt.
Onvoorwaardelijk ‘zijn’
Dan kun je er wellicht achter komen dat je soms voorwaardelijk leeft. Zo van ‘Ik wil er pas zijn als …..’. Elke keer dat je zo in je leven zit ben je er eigenlijk niet. Je bent niet beschikbaar. Daarom is onvoorwaardelijk ‘zijn’, wat je oefent in meditatie, zo belangrijk.
Onvrede beantwoorden
Het gaat er echter niet om dat je geen onvrede hebt. Mijn uitnodiging is: Zie onvrede als een signaal. Pas dan kun je de vraag stellen als: Wat wil deze onvrede eigenlijk van mij? Is er iets in de relatie? Is er iets in mijn onbewuste aan het roeren wat naar de oppervlakte wil en wat om een antwoord vraagt? Soms lastig, maar zeer verdiepend en bevredigend in mijn ervaring. (Zie verder ‘Bewuste Integrale Ontwikkeling‘
De functie van onvrede
Dus ‘onvrede’ heeft een functie en hoeft geen begeerte te worden. Maar onvrede kan alleen verstaan worden als hij eerst compleet aanvaard en ingenomen wordt. Logisch toch? Ervaring mee? Deel je reactie. Dank je wel.